Tik bozuklukları iyi seyirli, dönem dönem artıp azalabilen, çoğunlukla çocuklukta görü-len nörogelişimsel bozukluklardır. Yaygınlığı ve özellikle sosyal yaşamda ya da okul ortamında sorunlar oluşmasına ve işlevsellik kaybına neden olduğundan yalnızca çocuk psikiyatrisi hekimlerince değil çocuklarla çalışan diğer alanlar tarafından da tanınması gerekir. Özellikle çocuklar tikler yüzünden akran zorbalığına maruz kalabil-mekte ve bu mevcut durumu daha da kötüleştirmektedir. Tik bozukluklarına gerek ortak etiyolojiyi köken alan gerek ikincil gelişen eş tanılar oldukça sık olduğundan bun-ların tedavisi de tik bozukluklarının etkili tedavisi için gerekli ve önemlidir. Psikoeğitim ilk basamak olup, sonrasında hastalığa ve şiddetine göre davranışçı yöntemler ya da ilaç tedavileri uygulamada yerini almalıdır.
Tic disorders are neurodevelopmental disorders have a benign course which are mostly seen in childhood and may perioıdically increase or decrease. It should be rec-ognized not only by child psychiatrists but also by other disciplines treating children, because of its prevalence and problems and loss of functionality it causes especially in social life or in the school environment. In particular, children may be exposed to peer bullying because of their tics, making present condition worse for them. Since comor-bidities that originate from a common etiology or develop secondary from tic disorders are quite common, their treatment is necessary and important for the effective treat-ment of tic disorders. Psychoeducation is the first step and should be followed by behavioral methods or drug therapies depending on the disease and its severity.
