Akademik Veri Yönetim Sistemi
Türkiye Klinikleri Çocuk Acil -kardiyolojik Aciller, Ayla Akça Çağlar, Editör, Türkiye Klinikleri Yayınevi, Ankara, ss.79-87, 2025
İnfektif endokardit (İE) çocukluk çağının nadir bir enfeksiyonudur. Ancak tıbbi gelişmelere rağmen yüksek mortalite ve morbidite ile seyretmeye devam etmektedir. Kalbin endokardiyal yüzeyini tutan bu enfeksiyon, bakteriyel veya fungal nedenli olabilmektedir. Hastalığın; ateş, artralji, terleme,halsizlik gibi özgül olmayan semptomları nedeniyle tanıda gecikmeler olabilmektedir. Ancak özellikle altta yatan kalp hastalığı olan, damar içi uyuşturucu madde kullanan ve uzun süreli santral venöz kateteri olan hastalar, belirli bir odağın olmadığı ateşli hastalık söz konusu olduğunda, İE açısından değerlendirilmelidir. Tanısal yaklaşımın temel taşlarını kan kültürü incelemesi ve ekokardiyografi(EKO) oluşturur. İE olgularının bir kısmında başlangıçta EKO negatif olabilmektedir, bu nedenle klinik şüphe devam ediyorsa tekrarlayan değerlendirmeler önerilmektedir. Özellikle yüksek riskli hasta grubunda İE önleme stratejileri klinisyenler tarafından iyi bilinmeli, hastalar ve aileleri bu konuda eğitilmelidir.
Infective endocarditis (IE) is a rare infection in children, yet it remains associated with significant morbidity and mortality despite advancements in medical care. This condition affects the endocardial surface of the heart and can be caused by either bacterial or fungal pathogens. Due to its nonspecific symptoms -including fever, joint pain, sweating, and fatigue- diagnostic delays are not uncommon. Patients with underlying heart conditions, those who use intravenous drugs, or individuals with long-term central venous catheters should be assessed for IE if they present with a febrile illness without an obvious source. The cornerstone of diagnostic evaluation comprises blood cultures and echocardiography. In some instances, initial echocardiography findings may be negative; therefore, it is advisable to conduct repeat assessments when clinical suspicion continues. Clinicians must be well-versed in prevention strategies for high-risk patient groups, and it is essential that both patients and their families receive thorough education on this matter.