Gündelik bir nesnenin, sanat eseri olarak kabul gördüğü postmodern dönemde gerçekliğin dolaysız sunumu eserin sanatsal yaratıma bağlı dönüştürme eyleminden ileri gelen anlamını değişime uğratır. Geleneksel yaratım ilkelerinin terk edilerek gerçekliğin kendi yerine geçtiği bu durum temsil sisteminde yaşanan bir kırılma noktasıdır. Bununla birlikte, sıradan bir nesneyi sanat eseri yapan şeyin ne olduğu sorusu önem kazanır. Sanata dair düşünümün, sanatta belirleyici oluşu ise zihin temelli bir sanat anlayışının yaygınlaşmasına yol açar. Duygu temelli yaratım giderek değersizleşir ve duyusal/estetik niteliklere dayalı bir kavrayışın yerini zihin temelli bir kavrayış alır. Sanatın dilsel yüzeylere indirgendiği bu durum, sanatın insani özünden noksan kalması bakımından oldukça sorunludur. Oysa sözle ifade edilemeyen, sadece sanatsal yaratımla duyumsanabilen duygu düşünce formunun kavramlarla çözümlenebilmesi, söyleme dönüştürülebilmesi sanatın doğası gereği mümkün değildir. Sanat eserinin anlamı, yaratımsal özüne bağlı duyumsallığına içkindir. Dolayısıyla ancak kendine özgü uzamı aracılığıyla kavranabilir. Yorumlanabilir, üzerine düşünülebilir, izleyicide farklı çağrışımlar yaratabilir ancak tüm bunlar esere dair düşünceleri, ona atfedilen anlamları eserden daha anlamlı ya da önemli kılmaz. Sanat eseri, yaratım yoluyla eserin varlığında form bulan bir duyumlar bütünüdür. Diğer bir ifadeyle, yaşama dair duygu, düşünce birleşiminin yaratım yoluyla anlamlandırıldığı, duyumsandığı formdur. Modern sonrası dönemin eserleri böylesi bir anlayışı yok sayar. Nitekim Warhol’un pop sanatına yüklenen anlamlar duyumsal bir yaratım sürecinin gerekliliğini iptal eder. Sıradan nesnenin ona atfedilen ve hâlihazırda sahip olduğu semiyolojik anlamlarla sanat eserine dönüştüğü, yaratma eylemine bağlı bir duyumsallığın önemsizleştiği postmodern süreçte, varoluşsal anlamda bir yaratıcılığa sahip yeni-gelenekçi ustaların sanatıysa sanata insani özünü geri verir. Yeni-gelenekçi usta, diğer bir ifadeyle, Yeni-eski usta geleneğin izini takip eder ancak kendini onunla sınırlamaz. Duygu ve malzemeyi birbiriyle iç içe geçmiş şekilde forma dönüştürür. Gücünü dışarıdan ona atfedilen anlamlardan değil, varoluşsal bir yaratıma özgü duyumsama mantığından alır. Bu bildiri, resimlerini yaşam deneyimiyle bağlantılı olarak kurgulayan, biçimlendiren sanatçı örnekleriyle sanatsal yaratım ve varoluşsal deneyim ilişkisini tartışır.