Daimi Dişlerde Pulpotomi Başarısının Klinik, Radyografik ve Restoratif Kriterlere Göre Değerlendirilmesi

Kılınç G., Bulut G. F., Demirbağ E., Çağan Çetin B., Ayvalı B. G.

32. İZDO Uluslararası Bilimsel Kongre ve Sergisi, İzmir, Türkiye, 20 - 23 Kasım 2025, ss.1, (Özet Bildiri)

  • Yayın Türü: Bildiri / Özet Bildiri
  • Basıldığı Şehir: İzmir
  • Basıldığı Ülke: Türkiye
  • Sayfa Sayıları: ss.1
  • Dokuz Eylül Üniversitesi Adresli: Evet

Özet

Amaç: Bu çalışmanın amacı, genç daimi dişlerde uygulanan pulpotomi tedavisinin klinik, radyografik ve restoratif kriterlere göre başarısını retrospektif olarak değerlendirmektir.

Gereçler ve yöntemler: Dokuz Eylül Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi Pedodonti Anabilim Dalı’nda 01.11.2023–30.05.2025 tarihleri arasında daimi dişlerine pulpotomi tedavisi uygulanmış ve en az 6 ay klinik takibi bulunan hastalara ait kayıtlar retrospektif olarak incelenmiştir. Dokuz Eylül Üniversitesi Girişimsel Olmayan Araştırmalar Etik Kurulundan onay alınmıştır (Karar No:2025/31-07).  Hastaların yaş, cinsiyet, tedavi edilen dişin konumu, kök gelişim durumu, tedavi endikasyonu, kullanılan pulpotomi materyali, restorasyon tipi ve takip süresini içeren değişkenler analiz edilmiştir. Klinik başarı; ağrı, şişlik, fistül ve perküsyon hassasiyeti gibi semptomların olmaması olarak değerlendirilmiş, radyografik başarı ise Ørstavik ve arkadaşları tarafından geliştirilen Periapikal İndeks (PAI) skoruna göre belirlenmiştir. Veriler SPSS-2024 programı ile analiz edilmiştir. 

Bulgular: Çalışmaya 7–13 yaş aralığında 45 çocuk (21 kız, 24 erkek; ort. yaş = 9,73 ± 1,63) dahil edilmiştir. Olguların %71,1’ine total, %28,9’una parsiyel pulpotomi uygulanmış; materyal olarak büyük oranda MTA (%95,6) tercih edilmiştir. Vakaların %84,4’ü molar diş grubunda olup, %57,8’i mandibulada yer almıştır. Preoperatif olarak olguların %73,3’ünde patolojik klinik bulgu (stimüle ağrı veya perküsyon hassasiyeti) ve %26,7’sinde radyografik olarak periodontal ligament aralanması saptanmıştır. Olguların %66,7’si 6–12 ay, %33,3’ü 12 aydan daha uzun süre takip edilmiştir. Postoperatif olarak sağlıklı klinik bulgu oranı %26,7’den %97,8’e,  sağlıklı radyografik görünüm oranı ise %73,3’ten  %97,8’e yükselmiştir. PAI = 1 oranı %73,3’ten %97,8’e artarken, PAI = 2 oranı %26,7’den %2,2’ye düşmüştür. Travmatik olgularda başarı oranının çürük kaynaklı olgulara kıyasla daha düşük olduğu belirlenmiş; fark istatistiksel anlamlı bulunmamıştır (p=0.212). Değişkenlerde istatistiksel olarak anlamlı fark gözlenmemiştir (p>0.05).

Sonuç: Elde edilen bulgular, daimi dişlerde uygulanan pulpotominin yüksek klinik (%95,6) ve radyolojik (%97,8) başarı oranlarıyla biyolojik olarak etkili ve prognostik açıdan güvenilir  bir tedavi yöntemi olduğunu göstermektedir. Örneklem sayısı artırılarak yapılacak ileri çalışmalar, elde edilen bulguların istatistiksel olarak desteklenmesine katkı sağlayacaktır.


Aim: The aim of this study was to retrospectively evaluate the success of pulpotomy treatment in young permanent teeth based on clinical, radiographic and restorative criteria.

Materials and Methods: This retrospective study included patients who received pulpotomy treatment on permanent teeth at the Department of Pediatric Dentistry, Faculty of Dentistry, Dokuz Eylül University, between November 1, 2023, and May 30, 2025, with a minimum clinical follow-up period of six months. The study was approved by the Dokuz Eylül University Non-Interventional Research Ethics Committee (Decision No: 2025/31-07). Variables including age, sex, tooth location, stage of root development, treatment indication, pulpotomy material, type of restoration and follow-up duration were analyzed. Clinical success was defined as the absence of symptoms including pain, swelling, sinus tract, and percussion sensitivity, while radiographic success was determined according to the Periapical Index (PAI) scoring system developed by Ørstavik et al all. Data were analyzed using  SPSS 2024 software. 

Results: A total of 45 children aged 7–13 years (21 girls, 24 boys; mean age = 9.73 ± 1.63) were included in the study. Among the cases, 71.1% received total pulpotomy, while 28.9% received partial pulpotomy. The most commonly used material was MTA (95.6%). The majority of the treated teeth were molars (84.4%), and 57.8% were located in the mandible. Preoperatively, pathological clinical findings (such as stimulated pain or percussion sensitivity) were observed in 73.3% of the cases, and 26.7% showed radiographic sign of periodontal ligament widening. The follow-up period was 6–12 months in 66.7% of the cases and longer than 12 months in 33.3%. Postoperatively, the percentage of teeth showing healty clinical findings increased from 26.7% to 97.8%, while those with healty radiographic appearance increased from 73.3% to 97.8%. Cases with a PAI score of 1 increased from 73.3% to 97.8%, whereas those with a PAI score of 2 decreased from 26.7% to 2.2%.  The success rate in trauma related cases was lower than in caries related cases; however, the difference was not statistically significant (p = 0.212). No statistically significant differences were observed among the other variables (p > 0.05).

Conclusion: The findings indicate that pulpotomy in young permanent teeth is a biologically effective and prognostically reliable treatment method, demonstrating high clinical (95.6%) and radiographic (97.8%) success rates. Further studies with larger sample sizes are needed to provide stronger statistical support for these findings.