20. yüzyılın ikinci yarısından itibaren geleneksel operanın sergileniş sürecinde yeni yönelimler ortaya konmuştur. Bunlar arasında, Barok, Klasik, Romantik Dönem operalarının rejilerinin modernize edilmesi, dijital teknolojinin kullanılması, sahne üzerinde yapılan yerleştirmeler ve oda operası, cep opera gibi reji, tekst, süre bağlamında minimalize edilmiş operalar sayılabilir. Ancak yakın dönemdeki gelişmeler, bu yönelimleri yeni bir boyuta taşımıştır. Son on yılda sanat eserinin sergilenmesine yönelik yeni yaklaşımlar birçok sanat dalında olduğu gibi opera sanatına da yansımış, özellikle seyircinin aktif katılımını ön plana çıkaran eserler yaratılmıştır. Geleneksel opera izleyicisinin bakış açısı, performansın yalnızca tek bir açıdan izlenmesine ve dinlenmesine izin verir. Bu noktada opera- enstalasyon, daha etkileşimli bir alan yaratarak, izleyicinin yerini farklı bir boyuta taşır ve eserin yaratılmasına doğrudan katılabilmesine, olay örgüsünün gelişimini doğrudan etkileyebilmesine, eseri farklı perspektiflerden deneyimlemesine olanak sağlar. Bu çalışmada opera- enstalasyon alanında son on yılda yaratılan yedi eser incelenecektir.